Kom je terug?
Mijn antwoord blijft hangen
in de lucht; een woordeloos ja
dat ik met vage handbewegingen
neerschrijf in de ruimte.
In je ogen glinstering van verwachting.
Een blad valt met het gerucht van de wind
dwarrelt naar beneden
blijft liggen in de luwte van de struik.
Stilte..tot een wendende wind
om de hoek komt kijken en het blad
in de stromende rivier wordt meegenomen.
Jij volgt met schrijnende blink in je ogen.
Het blad strandt op een uitstekende steen
en ik ontmoet je verdriet
met meer geweld dan een vuurspuwende
vulkaan in mij kan losmaken.
Vergeef mij
Ik was je even vergeten.
(Pieter Buijsman)